Η Επιτροπή Αθήνας – Women Defend Rojava και η Φεμινιστική Συλλογικότητα Femctωria ήρθαμε σε επικοινωνία με προσφύγισσες από το Κέντρο Φιλοξενίας Κούρδων προσφύγων/προσφυγισσών και ενημερωθήκαμε ότι υπάρχουν ελλείψεις σε προσωπικά είδη υγιεινής και σε είδη πρώτης ανάγκης.
Το Κέντρο Φιλοξενίας Κούρδων προσφύγων/προσφυγισσών είναι μια δομή φιλοξενίας που διαχειρίζονται μόνοι τους οι πρόσφυγες/προσφύγισσες με βάση τις αρχές της ισότητας, της αυτοοργάνωσης και της αλληλεγγύης με γνώμονα τις ανάγκες όλων, χωρίς την στήριξη κανενός διεθνή οργανισμού ή καμίας κρατικής υπηρεσίας. Ήδη εξωθημένοι/ες στο περιθώριο, μακριά από τον αστικό ιστό και την ορατότητα, έχουν υπάρξει θύματα εγκληματικών κρατικών και κυβερνητικών πολιτικών και αδιαφορίας. Ιδιαίτερα στην συγκεκριμένη συνθήκη υγειονομικής κρίσης, εν μέσω πανδημίας, η κρατική μέριμνα έχει αποδειχθεί για άλλη μια φορά ανύπαρκτη με την κυβέρνηση να αδιαφορεί για την προστασία και συνολικά την επιβίωση του προσφυγικού/μεταναστευτικού πληθυσμού. Η δολοφονική αυτή πολιτική είναι πάγια τακτική της κρατικής διαχείρισης του προσφυγικού και μεταναστευτικού ζητήματος. Ενώ λαμβάνει και ευρωπαϊκά κονδύλια, επιλέγει να μοιράζει δώρα εκατομμυρίων και αντεργατικούς και αντικοινωνικούς νόμους στο κεφάλαιο, έχει παρατήσει αβοήθητα χιλιάδες άτομα εν μέσω πανδημίας σε συνθήκες επισφάλειας, ανεργίας, έμφυλης βίας και κοινωνικού και θεσμικού ρατσισμού, αντί να ενισχύσει την δημόσια υγεία και τις κοινωνικές δομές προστασίας του πληθυσμού.
Ως κομμάτι του κινήματος αλληλεγγύης, προτάσσουμε το μοναδικό όπλο που έχουμε απέναντι στα αφεντικά, στο κράτους, στους ρατσιστές και τους σεξιστές: την αυτοοργάνωση και την αλληλεγγύη μας. Στεκόμαστε δίπλα στα ταξικά μας αδέρφια, τους μετανάστες/μετανάστριες και τους προσφύγες/προσφύγισσες, ούτως ώστε η επόμενη μέρα να μας βρει όλες και όλα μαζί. Να μην μετρήσουμε άλλες απώλειες. Να μην μείνει κανένα και καμία μόνη. Η αλληλεγγύη είναι το όπλο μας απέναντι στην πανδημία και τον κοινωνικό κανιβαλισμό!
Με κάθε υπευθυνότητα απέναντι στους κανόνες υγιεινής, καλούμε την Τετάρτη 27/05 από τις 17.00 μέχρι τις 20.00 και το Σάββατο 30/05 από τις 11.00 μέχρι τις 18.00 σε συγκέντρωση ειδών ανάγκης, τα οποία στη συνέχεια θα μεταφέρουμε στο Κέντρο Φιλοξενίας Κούρδων προσφύγων/προσφυγισσών. Η συγκέντρωση θα γίνει στην Ευτοπική Βιβλιοθήκη (Θηβών 353 & Παπούλα, Αιγάλεω).
Λίστα ειδών ανάγκης: – Σερβιέτες – Σαπούνια για την ευαίσθητη περιοχή – Μωρομάντηλα – Πάνες Νο 3- 4-5 – Βρεφικό γάλα σκόνη (1-5) – Kρέμες για παιδιά 1 έως 5 ετών – Γάλα εβαπορέ ή μακράς διαρκείας – Αντισηπτικά υγρά και μαντηλάκια – Σαπούνια – Σαμπουάν – Αφρόλουτρα – Μαλακτικές και ενυδατικές κρέμες σώματος, προσώπο και χεριών – Αποσμητικά – Χλωρίνη – Πλαστικά γάντια μιας χρήσης – Παιδικά παπούτσια μεγέθη από 20 έως 30 – Παντόφλες/Σαγιονάρες για γυναίκες και παιδιά – Ρούχα για νεογέννητα και παιδιά – Ρούχα για γυναίκες – Πετσέτες για βρέφη και γυναίκες – Κάλτσες (γυναίκες/παιδιά) – Καπέλα (παιδιά/γυναίκες)
Ανταποκρινόμενες στο κάλεσμα της διεθνούς καμπάνιας RiseUp4Rojava θυμόμαστε ανθρώπους που έδρασαν και αντιστάθηκαν στο φασισμό στον τόπο μας.
Εμπνεόμαστε από τους Αγώνες των Ηρωίδων – Μαρτύρων του χθες και συνεχίζουμε βαδίζοντας στο δρόμο του Αντιφασισμού, στο σήμερα. Δυστυχώς ο φασισμός και ο ρατσισμός δεν ανήκουν μόνο στο παρελθόν. Φασιστικές και ρατσιστικές επιθέσεις και δολοφονίες συμβαίνουν και στις μέρες μας εναντίον αντιφασιστών/τριών, μεταναστών/μεταναστριών, προσφύγων/ισσών, ρομά, ΛΟΑΤΚΙ+ ατόμων.
Δεν ξεχνάμε τους Αγωνιστές και τις Αγωνίστριες του χθες, παλεύοντας στο σήμερα κατά του φασισμού και του ρατσισμού, σε κάθε έκφανση τους.
Η Ανθρωπιά αυτού του κόσμου ανθίζει μέσα από τους Αγώνες μας-παλιούς και νέους-!
Διαφορετικές φεμινιστικές, τρανς φεμινιστικές και αντιπατριαρχικές ομάδες και κινήματα από όλο τον κόσμο απευθύνουν κάλεσμα Ενότητας, Οργάνωσης και Ενίσχυσης για κοινό παγκόσμιο φεμινιστικό αγώνα.
Created with GIMP
Δεν θα επιστρέψουμε στην κανονικότητα γιατί η κανονικότητα ήταν το πρόβλημα: το παγκόσμιο φεμινιστικό και τρανς φεμινιστικό κίνημα αντιμέτωπο με αυτή την νέα διεθνή υγειονομική, οικονομική, επισιτιστική και οικολογική κρίση, δεν θα παραδοθεί στην απομόνωση και δεν θα αποσιωπήσει τους αγώνες του παρά τα περιοριστικά μέτρα που λήφθηκαν στις περιοχές μας για την αντιμετώπιση του κορονοϊού. Σε όλο τον κόσμο, γυναίκες και ΛΟΑΤΚΙ+ άτομα αρνούνται να υποταχθούν στις πολλαπλές μορφές βίας –βία που επιδεινώνεται από την πανδημία-, και οργανώνονται, συνδέοντας τις επαναστατικές πρακτικές, παίρνοντας δύναμη από τους παγκόσμιους φεμινιστικούς αγώνες των τελευταίων ετών.
Αυτή η κρίση αποκαλύπτει και ενισχύει την βία, τις ιεραρχικές και δομικές ρίζες της καταπίεσης, την εκμετάλλευση και την ανισότητα του αποικιοκρατικού, καπιταλιστικού και πατριαρχικού συστήματος, το οποίο ανέκαθεν πολεμούσαμε και θα συνεχίσουμε να πολεμάμε. Αυτές ακριβώς οι εντάσεις και οι ρωγμές που προκαλεί αυτή η κρίση, αναδεικνύει τις νέες μορφές αντίστασης και αλληλεγγύης που υπηρετούμε. Αυτές οι μορφές αντίστασης θέλουμε να γίνουν γνωστές σε παγκόσμιο επίπεδο χάρη στη συλλογική φωνή μας, ώστε να βγούμε μαζί από την απομόνωση και να υπονομεύσουμε τα κυρίαρχα πρότυπα, αξιοποιώντας τις φεμινιστικές, τρανς φεμινιστικές και αντιπατριαρχικές γνώσεις και πρακτικές.
Ο κορονοϊός μάς επηρεάζει όλ@, αλλά οι επιπτώσεις της πανδημίας στο καθέν@ μας διαφοροποιούνται, ειδικά σε διασυνοριακό επίπεδο, ξεκινώντας από τη θέση μας ως γυναίκες και ΛΟΑΤΚΙ+ άτομα.
Μας λένε να μείνουμε σπίτι, χωρίς να σκέφτονται ότι το σπίτι δεν είναι ασφαλές για πολλ@ από εμάς ή ότι υπάρχουν άνθρωποι που δεν έχουν σπίτι. Οι γυναικοκτονίες και τα περιστατικά βίας σε βάρος γυναικών και ΛΟΑΤΚΙ+ ατόμων έχουν αυξηθεί από την αρχή αυτής της κρίσης. Επιπλέον, τα μέτρα της καραντίνας καθιστούν ακόμα πιο δύσκολη την αντίσταση μας ενάντια στην ανδρική και έμφυλη βία, καθώς και να επιβάλουμε τη θέληση μας για ελευθερία και αυτοδιάθεση.
Αυτή η κρίση επιτίθεται στις διάφορες υλικές συνθήκες της αναπαραγωγής, εντείνοντας και κάνοντας ακόμα πιο επισφαλή την παραγωγική και αναπαραγωγική εργασία των γυναικών και των ΛΟΑΤΚΙ+ ατόμων. : Ενώ υπήρξαν ανέκαθεν αόρατ@ και εκμεταλλευόμεν@, τώρα η ανάγκη γι’ αυτά τα άτομα είναι απολύτως ορατή, καθιστώντας ξεκάθαρη την κεντρική τους θέση στα πολιτικά πράγματα, μια θέση που ανέκαθεν διεκδικούσαν.
Από την μία, το πατριαρχικό σύστημα αναθέτει την φροντίδα των ευπαθών πληθυσμιακών ομάδων, των ηλικιωμένων και των παιδιών στις γυναίκες, αυξάνοντας το βάρος της οικιακής εργασίας. Από την άλλη, πολλές γυναίκες -νοσοκόμες, γιατροί, επιστάτριες, ταμίες, εργάτριες, φαρμακοποιοί-βρίσκονται στην πρώτη γραμμή σε αυτή την επείγουσα κατάσταση, δουλεύοντας σε επικίνδυνες συνθήκες για την υγεία τους, για πολλές ώρες και συχνά με πενιχρές αμοιβές.
Οικιακές εργασίες και εργασίες φροντίδας, καθώς και πολλές επισφαλείς ή άτυπες εργασίες, εκτελούνται συχνά από μετανάστριες, γυναίκες αφρικανικής καταγωγής, μαύρες ή ιθαγενείς γυναίκες που τώρα όχι μόνο απολύονται, χωρίς δυνατότητα να υποστηριχθούν ή να πληρώσουν ιατρικά έξοδα, αλλά επίσης βρίσκονται χωρίς άδειες παραμονής, πιο ευάλωτες σε ρατσιστικές επιθέσεις και περισσότερο εκτεθειμένες στις υγειονομικές και οικονομικές επιπτώσεις της μόλυνσης του ιού, καθώς συχνά ζουν/κατοικούν στις πιο πυκνοκατοικημένες και φτωχότερες περιοχές
Έτσι, από τη μία πλευρά, θυσιάζουμε τη ζωή μας για να αντέξουμε αυτή την κρίση, ενώ από την άλλη, πλευρά, σώματα που δεν θεωρούνται παραγωγικά, καθώς και εκείνα των ατόμων με αναπηρία, παραμένουν κρυμμένα, φοβισμένα και απροστάτευτα.
Στις αυτόχθονες κοινότητες και στις κοινότητες των γηγενών λαών, οι γυναίκες συνεχίζουν να εργάζονται πιο εντατικά για φροντίσουν και να στηρίξουν την ζωή της κοινότητας, εξακολουθώντας ταυτόχρονα να παράγουν τα προϊόντα που τροφοδοτούν τις πόλεις. Επίσης, τονίζουν τον κεντρικό τους ρόλο στις κινητοποιήσεις και την παραγωγή τροφίμων και αναπτύσσουν μέτρα αλληλεγγύης για την αντιμετώπιση της πανδημίας.
Ορισμένες χώρες ανοίγουν τα σύνορα τους σε μετανάστες/στριες μόνο όταν η εργασία τους θεωρείται αναγκαία για να εξασφαλιστεί η σταθερότητα στην παραγωγή σε περιόδους πανδημίας, ενώ άλλες χώρες κλείνουν τα σύνορα όχι μόνο σε μετανάστες/στριες αλλά και στους κατοίκους τους, εγκαταλείποντάς τους σε προσφυγικούς καταυλισμούς και καταπατώντας το δικαίωμα τους στην υγεία και στην επιστροφή στην πατρίδα τους.
Στα πολλαπλά μέτωπα του πολέμου και των εξεγερμένων περιοχών (βλέπε π.χ. κουρδικό και παλαιστινιακό μέτωπο) η πατριαρχική και ιμπεριαλιστική εισβολή συνεχίζεται. Αυτό δυσκολεύει την πρόσβαση στην κατάλληλη θεραπεία, πλήττοντας έτσι την επανάσταση των Κουρδισσών γυναικών αλλά και τον αγώνα κάθε γυναίκας που θέλει να αποτινάξει τον αποικιακό και τον πατριαρχικό ζυγό.
Κι ενώ σήμερα, περισσότερο από ποτέ, η υγεία και η ζωή θεωρούνται κεντρικό συλλογικό και πολιτικό θέμα,, συναπτά έτη νεοφιλελεύθερων πολιτικών έχουν επιβάλει ένα βάρος ατομικής ευθύνης, με διαφορετικές διακυμάνσεις: σε αρκετές χώρες, έχουν γίνει περικοπές στην υγεία και στο σύστημα κοινωνικής προστασίας, αφήνοντας χιλιάδες ανθρώπους χωρίς φάρμακα και ωθώντας τους να αντιμετωπίσουν την απουσία κρατικής στήριξης με τη δημιουργία δικτύων αλληλεγγύης και αμοιβαίας φροντίδας. Σε άλλες χώρες, αντιθέτως, δεν υπήρχε ποτέ σύστημα δημόσιας υγείας και κοινωνικής προστασίας, και η κατάσταση επιδεινώθηκε με την εκτεταμένη εφαρμογή σχεδίων οικονομικής λιτότητας και προσαρμογής. Επιπλέον, σε πολλές περιπτώσεις η κρίση χρησιμοποιείται ως δικαιολογία για τον περαιτέρω περιορισμό των σεξουαλικών και αναπαραγωγικών δικαιωμάτων των γυναικών και των ΛΟΑΤΚΙ+ ατόμων.
Σχολιάζοντας μια άλλη διάσταση, ο νεοφιλελευθερισμός δείχνει το πιο βίαιο πρόσωπό του μέσω της στρατιωτικοποίησης και της υπερβολικής αστυνόμευσης αστικών και αγροτικών περιοχών ή αυτόχθονων εδαφών. Η πολιτική αυτή υλοποιείται από ένοπλες δυνάμεις που εκμεταλλεύονται την κατάσταση έκτακτης ανάγκης και την ήδη υπάρχουσα δημοκρατική ευθραυστότητα των κυβερνήσεων για να καταπνίξουν κάθε εξεγερμένη φωνή, να ποινικοποιήσουν τα αναδυόμενα δίκτυα αλληλεγγύης και να διαφυλάξουν την διοικητική ιεραρχία του κράτους – η οποία γίνεται ολοένα πιο αυταρχική και καταπιεστική.
Τέλος, είναι πλέον πιο ξεκάθαρο από ποτέ ότι δεν μπορούμε να αποδεχτούμε αυτή την περιβαλλοντική και οικολογική καταστροφή, η οποία θυσιάζει όλα τα έμβια όντα και τους φυσικούς πόρους στο βωμό του κεφαλαίου. Διότι είναι κάτι που οξύνει τις ίδιες ανισορροπίες που ευνόησαν την εξάπλωση του κορονοϊού. Η αλόγιστη εξόρυξη φυσικών πόρων, η εκβιομηχάνιση της παραγωγής τροφίμων, οι μονοκαλλιέργειες και η ρύπανση καταδικάζουν εκατομμύρια ανθρώπους σε μια νέα, άνευ προηγουμένου επισιτιστική κρίση.
Η πανδημία που βιώνουμε αποκαλύπτει τα σαθρά θεμέλια της καπιταλιστικής, αποικιακής και πατριαρχικής δομής της κοινωνίας μας και ενισχύει την προϋπάρχουσα κρίση του νεοφιλελευθερισμού. Ο αγώνας μας πρέπει να στοχεύει όχι στην επιβίωσή μας από την πανδημία, αλλά πρέπει επίσης να βρει λύσεις στις τεράστιες οικονομικές και κοινωνικές συνέπειές της.
Πιστεύουμε ότι οι απαντήσεις που δίνουν οι κυβερνήσεις είναι παντελώς ανεπαρκείς, γι’ αυτό και απορρίπτουμε κάθε πολιτική που συνεχίζει να χρηματοδοτεί εταιρείες αντί να ενισχύει την υγειονομική περίθαλψη, αλλά και κάθε πολιτική που εκμεταλλεύεται την πανδημία για να εντατικοποιήσουν την εξόρυξη φυσικών πόρων. Αν και κάθε κράτος λαμβάνει διαφορετικά μέτρα, , η καπιταλιστική απάντηση στην κρίση ακολουθεί την ίδια λογική παγκοσμίως: βάζει τα κέρδη πάνω από τις ζωές μας, μετατοπίζοντας σε μας το κόστος αυτής της κρίσης, με μακροχρόνιες συνέπειες. Δεν θέλουμε να βγούμε από αυτή την «έκτακτη ανάγκη» πιο χρεωμένοι και πιο φτωχοί από ποτέ! Θέλουμε μια διασυνοριακή φεμινιστική έξοδο από την κρίση, έτσι ώστε να μην επιστρέψουμε σε μια κανονικότητα ανισοτήτων και βίας.
Σε κάθε γειτονιά της εργατικής τάξης, οι άνθρωποι οργανώνονται για να διαμαρτυρηθούν και να καταγγείλουν την αύξηση των γυναικοκτονιών και της ενδοοικογενειακής βίας. Σε ολόκληρο τον κόσμο, οι οικιακοί εργαζόμενοι καταγγέλλουν την ακραία εργασιακή ανασφάλεια και την έλλειψη εργασιακών δικαιωμάτων. Οι νοσοκόμες και οι γιατροί διαμαρτύρονται για την έλλειψη προστατευτικού εξοπλισμού, δηλώνοντας σαφώς ότι οι ζωές τους δεν είναι αναλώσιμες. Χιλιάδες εργάτες σε αποθήκες και εργοστάσια απεργούν επειδή αρνούνται να θέσουν σε κίνδυνο την υγεία τους για να πλουτίσουν οι εταιρείες. Στις κοινότητές τους, οι αυτόχθονες γυναίκες συνεχίζουν να αγωνίζονται ενάντια στην εντατικοποίηση της εξόρυξης φυσικών πόρων αλλά και την ιδιωτικοποίηση των κοινοτικών εδαφών και των πόρων αυτών. Στις φυλακές, οι κρατούμενοι καταγγέλλουν τις απάνθρωπες συνθήκες φυλάκισης σε άκρως ρατσιστικές σε στρατιωτικά και βιομηχανικά συγκροτήματα. Παντού στον κόσμο άνθρωποι αφρικανικής καταγωγής και οι μαύροι καταγγέλλουν τον θεσμικό ρατσισμό στη διαχείριση της πανδημίας και οι μετανάστες διεκδικούν βίζες για να μην ζουν πλέον σε συνθήκες εκμετάλλευσης και βίας. Οι εργάτες και οι εργάτριες του σεξ διεκδικούν την αποποινικοποίηση της εργασίας τους, ώστε να μην αποκλείονται κοινωνικά ή να στιγματίζονται από το πατριαρχικό και αποικιακό καπιταλιστικό σύστημα. Στη Ροζάβα, οι Κούρδισσες εν μέσω της ιστορικής αντιστασιακής τους δράσης, αντιμετωπίζουν την πανδημία ενισχύοντας διασυνοριακά την ομοσπονδιακή τους αυτοοργάνωση και την κοινοτική υγεία και τα διευρυμένα δίκτυα αυτοδιαχειριζόμενων και οικολογικών οικονομιών.
Εκπροσωπώντας διαφορετικά συνθήκες διαβίωσης, γλώσσες, πρακτικές και φρασεολογίες, ενωνόμαστε για να υποστηρίξουμε, να ενισχύσουμε και να ενοποιήσουμε τους αυθόρμητους αγώνες μας , τις εξεγέρσεις και την αλληλεγγύη μας σε παγκόσμιο επίπεδο, κάτι που έχει καίρια σημασία για την ενίσχυση των μελλοντικών μας πρωτοβουλιών. Αυτό που μας έχει διδάξει η παγκόσμια φεμινιστική απεργία τα τελευταία τέσσερα χρόνια είναι ότι όταν είμαστε ενωμέν@, έχουμε περισσότερη δύναμη για να επαναστατήσουμε κατά της πατριαρχικής και καταπιεστικής «κανονικότητας». Τώρα περισσότερο από ποτέ, πρέπει να ενώσουμε τις χιλιάδες φωνές μας προς την ίδια κατεύθυνση, για να αποφύγουμε τον κατακερματισμό που προκαλεί η πανδημία. Αυτή τη στιγμή, δεν μπορούμε να δείξουμε τη φεμινιστική μας δύναμη πλημμυρίζοντας τους δρόμους, αλλά θα συνεχίσουμε να υψώνουμε τις φωνές μας με οργή ενάντια στη βία ενός συστήματος που μας εκμεταλλεύεται, μας καταπιέζει και μας σκοτώνει. Θα συνεχίσουμε να καταγγέλλουμε τους ένοχους, έτσι ώστε όταν επιστρέψουμε στον δρόμο και στην πρώτη γραμμή, αριθμητικά θα είμαστε ακόμα περισσότερ@.
Θα συνεχίσουμε αυτήν την προσπάθεια διασυνοριακής φεμινιστικής απελευθέρωσης, την οποία υφαίνουμε συλλογικά και εκτεταμένα. Θα συνεχίσουμε να αγωνιζόμαστε για να χτίσουμε τη ζωή που θέλουμε και επιθυμούμε..
Καλούμε όλ@ όσ@ απορρίπτουν την πατριαρχική, εκμεταλλευτική, αποικιακή και ρατσιστική βία να κινητοποιηθούν και να ενωθούν μαζί μας για να εμπλουτίσουμε και να ενισχύσουμε τον παγκόσμιο φεμινιστικό αγώνα. Διότι αν ενωθούμε, όχι μόνο θα βγούμε ζωντανοί από την πανδημία, αλλά θα μπορέσουμε να αλλάξουμε τα πάντα.
ΖΗΤΩ ΟΙ ΓΥΝΑΙΚΕΣ ΚΑΙ ΟΙ ΑΝΘΡΩΠΟΙ ΠΟΥ ΑΓΩΝΙΖΟΝΤΑΙ!
ΔΙΑΣΥΝΟΡΙΑΚΕΣ ΦΕΜΙΝΙΣΤΡΙΕΣ
ΕΚΠΡΟΣΩΠΟΥΜΕ ΕΝΑΝ ΑΝΑΠΤΥΣΟΜΕΝΟ, ΦΕΜΙΝΙΣΤΙΚΟ, ΤΡΑΝΣ ΦΕΜΙΝΙΣΤΙΚΟ ΚΑΙ ΑΝΤΙΠΑΡΤΙΑΡΧΙΚΟ ΤΟΠΟ, ΚΑΙ ΣΑΣ ΚΑΛΟΥΜΕ ΝΑ ΣΥΜΜΕΤΕΧΕΤΕ ΝΑ ΕΠΙΚΟΙΝΩΝΗΣΕΤΕ ΜΑΖΙ ΜΑΣ ΕΑΝ ΘΕΛΕΤΕ ΝΑ ΓΙΝΕΤΕ ΜΕΡΟΣ ΤΟΥ.
Η πανδημία του COVID 19 αναδεικνύει για άλλη μία φορά την πατριαρχική πανδημία! Εμείς οι γυναίκες υπερασπιζόμαστε τους εαυτούς μας!
Ο αγώνας για ζωή και ελευθερία συνεχίζεται και ενταντικοποιείται κάθε μέρα, ειδικά για τις ζωές και τα σώματα των γυναικών σε όλο τον κόσμο.
Η καπιταλιστική νεωτερικότητα προσπαθεί να επιβληθεί, να ισοπεδώσει τον πλανήτη και να εξαφανίσει κάθε σκέψη των ανθρώπων, για έναν διαφορετικό κόσμο και διαφορετικό τρόπο ζωής. Όπως αναδείξαμε πολυ επιγραμματικά στην τελευταία μας μπροσούρα «Αυτοάμυνα: Η απάντηση στην έμφυλη βία», (θα κυκλοφορήσει σε λίγο καιρό και στα ελληνικά), οι γυναίκες είναι το επίκεντρο των επιθέσεων της πατριαρχικής προσπάθειας να καταστρέψει κάθε ελπίδα, για μία ελεύθερη και δημοκρατική ζωή για την/τον κάθε μία/έναν. Καθώς οι γυναίκες έχουν σημαντικότατο ρόλο στην κοινωνία, στην οργάνωση των κοινοτήτων και έχουν βαθιά σύνδεση με την γη, η πατριαρχία ιστορικά, αλλά και τώρα, τα καπιταλιστικά κράτη, συνεχίζουν να μας ασκούν βία, για να μας επιβάλλουν το δικό τους σύστημα, ένα σύστημα χωρίς νόημα. Αλλά εμείς, παρ’ όλες τις προσπάθειές τους να πιστέψουμε το αντίθετο, δε μείναμε ποτέ παθητικές. Ο ρόλος της γυναίκας στο να αντιστέκεται, να υπερασπίζεται την κοινότητα και την ελευθερία, συνέβαλε στο να κρατείται ζωντανή η ελπίδα μας.
Ο ρόλος της αντίστασης και αυτοάμυνας της κοινωνίας χρειάζεται άμεσα με σκοπό να αντιμετωπιστεί άμεσα η νέα παγκόσμια επίθεση ενάντια στις γυναίκες και τα άλλα φύλα. Ένας ρόλος που δεν έχει σταματήσει ποτέ και είναι ακόμη μία φορά κάτω από έντονη επίθεση, όπως για παράδειγμα η εισβολή και ο πόλεμος στο έδαφος της επανάστασης των γυναικών στη Βόρεια και Ανατολική Συρία. Τα κράτη φοβούνται για το τι θα συμβεί αν η κοινωνία αυτοοργανωθεί και ως εκ τούτου, προσπαθούν να εξασφαλίσουν τη δύναμή τους με το να επιτίθενται στο κέντρο της κοινωνίας, δηλαδή στις γυναίκες.
Η πατριαρχική επίθεση της καπιταλιστικής νεωτερικότητας
Βρισκόμαστε σε μία δραματική κρίση, αλλά όχι μόνο λόγω της πανδημίας του κοροναϊού. Γυναικείες ζωές στον κόσμο, έχουν στιγματιστεί απο την βία, την εξαναγκαστική εκτόπιση, την κάθε μορφή επικινδυνότητας, καθώς και από τις δολοφονίες εις βάρος τους- ο αριθμός των γυναικοκτονιών αυξάνεται.
Σε όλο τον κόσμο το πατριαρχικό κράτος επιβάλλει τη δύναμή του για να συνεχίσει να εκμεταλλεύεται και να πουλάει τις ζωές μας, τα σώματα μας, τη γη μας και ολόκληρο τον πλανήτη. Σε έναν κόσμο όλο και αυξανόμενα αποσυνδεδεμένο από την γη, βασισμένο στην καπιταλιστική οικονομία, στην οποία οι κρίσεις δεν είναι απλώς κυκλικές αλλά επίκαιρες. Η πανδημία του κορονοϊού και οι τρόποι διαχείρισης για την αντιμετώπισή του δεν μπορούν να κατανοηθούν έξω από το προαναφερόμενο πλαίσιο.
Η κατάσταση στη Ροζάβα είναι στιγματισμένη από την ιμπεριαλιστική προθυμία του τουρικού κράτους και των συμμαχικών με αυτό κράτη (δυνάμεις όπως οι ΗΠΑ και η Ρωσία, και όλα τα κράτη-μέλη του ΝΑΤΟ ), τα οποία με την βοήθεια τζαχαντιστών μισθοφόρων στοχεύουν να καταλάβουν, να λεηλατήσουν, να βιάσουν και να σκοτώσουν τους ανθρώπους της Β.Α. Συρίας. Βλέπουμε την βαρβαρότητα κατά των γυναικών όπως στην περίπτωση της Hevrin Xelif ή της Amara Renas, οι οποίες δολοφονήθηκαν βάναυσα και τα σώματα τους βεβηλώθηκαν. Αυτήν την στιγμή στις απο την Τουρκία κατειλημμένες περιοχές του Αφριν και της Serekaniye οι απαγωγές και κακοποίηση των γυναικών χρησιμοποιούνται ως όπλο από την Τουρκία και τους τζιχαντζιστές μισθοφόρους. Αυτό δείχνει ξεκάθαρα τον στόχο της Τουρκίας και των φονταμεταλιστικών ομάδων της, να καταστρέψει την ζωή και την ελευθερία των γυναικών. Ενισχύοντας το σύστημα της κυριαρχίας τους δημιουργούν μια δημογραφική αλλαγή, καταστρέφοντας την φύση, επιβάλλοντας αφομοίωση, καταλαμβάνοντας γη και καταστρέφοντας την πρόοδο που έχει επιτευχθεί στην απελευθέρωση των γυναικών.
Στον υπόλοιπο κόσμο η κρίση και η βία εναντίον των γυναικών είναι συνεχείς. Εκατοντάδες χιλιάδες γυναίκες δολοφονούνται κάθε χρόνο. Όλες οι γυναίκες υποφέρουν από σεξουαλική παρενόχληση, ακρωτηριασμό των γεννητικών τους οργάνων, σεξουαλική σκλαβιά και τα ατελείωτα βάρη της αόρατης εργασίας που προσφέρουν στις οικογένειές τους. Ειδικά με την αύξηση του φασισμού, από τον Μπολσονάρο στη Βραζιλία μέχρι τον Σαλβίνι στην Ιταλία, τα γυναικεία δικαιώματα μειώνονται. Ζούμε απο το ξεκίνημα του αιώνα μια ξεκάθαρη επίθεση κατά των γυναικών για να εδραιωθεί η δύναμη του καπιταλιστικού κράτους μετά την παγκόσμια κρίση.
Οι γυναίκες που ήρθαν αντιμέτωπες με αυτήν την κατάσταση δεν έχουν εγκαταλείψει την ελπίδα και συνεχίζουν να αντιστέκονται και να οργανώνονται μεταξύ τους. Το είδαμε στις 8 του Μάρτη με εκατομμύρια γυναίκες σε όλο τον κόσμο να διαδηλώνουν για την ελευθερία τους. Αλλά το βλέπουμε και κάθε μέρα: στις γυναίκες της Λατινικής Αμερικής, οι οποίες αυτοοργανώνονται για να υπερασπιστούν τη γη και την κοινότητα τους, στις γυναίκες στην Ινδία που οργανώνονται για να υπερασπιστούν τις εαυτές τους από την αντρική βία και στις γυναίκες στην νότια Ευρώπη που οργανώνονται για να υπερασπίσουν τα σπίτια τους από οικονομικές επιχειρίσεις που αποσκοπούν μόνο στο κέρδος.
Ο κορονοϊός ως δικαιολογία για την αύξηση της βίας
Στο πλαίσιο της αύξησης της βίας κατά των γυναικών σε όλο το κόσμο, η πανδημία του κορονοϊού παρέχει στα καπιταλιστικά κράτη την ευκαιρία να επεκτείνουν και να παγιώσουν τους κανόνες τους και να συγκαλείψουν μία νέα επίθεση στις ζωές μας ως κάτι απαραίτητο.
Στην τρέχουσα κατάσταση με την πανδημία COVID-19, τα καπιταλιστικά κράτη δείχνουν για ακόμα μία φορά ότι δεν έχουν κανένα ενδιαφέρον, ούτε είχαν ποτέ, για την ευημερία των ανθρώπων ή του πλανήτη. Στη βάση μίας πατριαρχικής νοοτροπίας, (τα καπιταλιστικά κράτη) πραγματοποιούν μία διαχείριση πανδημίας που συνίσταται στην εξασφάλιση της εξουσίας τους με τον εκφοβισμό εις βάρος όλων.
Βλέπουμε ότι ο κορονοϊός είναι μία πανδημία που πρέπει να πάρουμε σοβαρά, αλλά επίσης πρέπει να δούμε ότι η διαχείριση του μπορεί να γίνει με διαφορετικούς τρόπους. Αυτή τη στιγμή κάποιοι άνθρωποι είτε εξαναγκάζονται να δουλεύουν, εκτιθέμενοι στον ιό, είτε απολύονται. Επίσης, κάποιοι άλλοι άνθρωποι είναι μόνοι στο σπίτι χωρίς καμία υλική και συναισθηματική υποστήριξη. Αντί να βάζουμε το κέρδος και το ιδιωτικό ενδιαφέρον στο επίκεντρο, θα έπρεπε να βάζουμε τη φροντίδα και την αλληλεγγύη μεταξύ των ανθρώπων.
Στην τρέχουσα κατάσταση οι παρούσες πολιτικές δημιουργούν περισσότερο φόβο στον πληθυσμό, μας κάνουν να μην εμπιστευόμαστε ο ένας τον άλλον και έτσι σπάνε οι δεσμοί μεταξύ μας πιο εύκολα. Μας ενθαρρύνουν να αποδοκιμάζουμε αντί να υποστηρίζουμε ο ένας τον άλλον σε αυτούς τους δύσκολους καιρούς. Προσπαθούν να μας κάνουν ένοχους και ως εκ τούτου, ο εχθρός, που δικαιολογεί τη διατήρηση των μέτρων στρατιωτικοποίησης και ελέγχου του πληθυσμού, να παραμείνει στην εξουσία όταν ο ιός θα είναι υπό έλεγχο. Μέσω της διαχείρισης των συνόρων της Ευρωπαϊκής Ένωσης, ώστε να σφραγιστεί από τους εκατοντάδες πρόσφυγες που συνεχίζουν να προσπαθούν να ξεφύγουν από τον πόλεμο και την φτώχεια, συνεχίζουν να προωθούν το ρατσισμό και τη δυσπιστία μεταξύ των λαών. Ακόμη, ο στρατός βρίσκεται στους δρόμους όλης της χώρας και χρησιμοποιείται για να σταματάει αθώους περαστικούς. Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι ο στρατός δεν βρίσκεται στους δρόμους για να σταματήσει την εξάπλωση του ιού, αλλά για να επιβάλει μηχανισμούς ελέγχου της κοινωνίας με σκοπό να αποτρέψει την αντίστασή της.
Ούτε λέξη για να σταματήσουμε να καταστρέφουμε τον πλανήτη. Ούτε λέξη για να σταματήσουμε τον πόλεμο. Ούτε λέξη για να αντιμετωπίσουμε συλλογικά το θέμα της φροντίδας, από την φροντίδα της υγείας μέχρι τη φροντίδα της οικογένειας. Ούτε λέξη για να καθιερώσουμε λαϊκή δημοκρατία στις κοινωνίες ώστε να μην είμαστε στο έλεος μιας αγοράς χωρίς οικολογικά και κοινωνικά όρια. Το κράτος θέλει να είναι ο «αρσενικός προστάτης» μας μέσω του ελέγχου και της στρατιωτικοποίησης της κοινωνίας και εμείς ως γυναίκες γνωρίζουμε το «παραμύθι» αυτό πολύ καλά.
Όλες αυτές οι ενέργειες δείχνουν για άλλη μία φορά τη βάση ενός συστήματος που είναι εχθρικό απέναντι στις γυναίκες και την ζωή: οι γυναίκες θα είναι και πάλι αυτές που, παρά την εκτόπιση τους από τον πόλεμο, πρέπει να φροντίσουν τις οικογένειές τους που τώρα ζουν σε στρατόπεδα συγκέντρωσης προσφύγων κάτω από άθλιες συνθήκες. Είναι αυτές που, έχοντας δουλέψει για 48 συνεχόμενες ώρες σε σούπερ μάρκετ ή νοσοκομεία, θα έρθουν αντιμέτωπες με την ενδοοικογενειακή βία στα σπίτια τους, η οποία θα αυξηθεί με την απομόνωση και την αβεβαιότητα. Θα είναι οι πρώτες που θα χάσουν τη δουλειά τους και το σπίτι τους και γι αυτό θα είναι περισσότερο εκτεθειμένες σε περιστατικά ενδοοικογενειακής βίας.
Αντιστάσου όπως πάντα, προχώρα μπροστά όσο ποτέ πριν
Ως γυναίκες, η ιστορία μας είναι μία ιστορία αντίστασης. Και τώρα δεν θα είναι κάτι διαφορετικό. Η κρίση λόγω της πανδημίας του κορονοϊού μας δείχνει και πάλι ότι το πατριαρχικό κράτος δεν θα είναι ποτέ ικανό να παρέχει μία ικανοποιητική απάντηση στα προβλήματα που αντιμετωπίζουμε ως κοινωνία. Πρέπει να ιδρύσουμε μία διαφορετική κοινωνία που θα μας επιτρέπει να απομακρυνθούμε από την κυρίαρχη αντρική νοοτροπία που μας οδηγεί μέρα με τη μέρα στην καταστροφή, ειδικά σε κρίσιμες περιπτώσεις όπως αυτή. Γι’ αυτό, ως γυναίκες, πρέπει να κάνουμε ένα βήμα μπροστά ώστε να μην πάμε πίσω.
Δεν μπορούμε να αφήσουμε τα πατριαρχικά κράτη να επιβάλλουν στρατιωτικούς νόμους, να καταστρέψουν τους δεσμούς μεταξύ μας και να χρησιμοποιήσουν την πανδημία για να καλύψουν το οτιδήποτε με «κανονικότητα» και «βεβαιότητα». Ως γυναίκες πρέπει να έχουμε ένα αποφασιστικό ρόλο στην προστασία του εαυτού μας και να μην επιτρέψουμε να χρησιμοποιηθεί αυτή η πανδημία για την περαιτέρω καταστροφή της κοινωνίας, για την επιβολή περισσότερης βίας πάνω μας ή για την συνέχιση ενός σχεδίου που οδηγεί στην καταστροφή του πλανήτη.
Όπως έχουμε δει ξεκάθαρα τις τελευταίες εβδομάδες, δεν έχει μόνο η πανδημία του κορονοϊού παγκόσμιο αντίκτυπο, αλλά και η πανδημία του καπιταλισμού με την πατριαρχική νοοτροπία και βία επίσης. Γι’ αυτό εμείς ως γυναίκες του κόσμου πρέπει να ενδυναμώσουμε τους δεσμούς μας ώστε να σταθούμε δυνατές απέναντι σε αυτή τη πατριαρχική και καπιταλιστική επίθεση. Να γίνουμε δυνατές για να μην αποδεχτούμε τη διατήρηση αυτών των ακραίων μέτρων και πάνω απ’ όλα να γίνουμε δυνατές για να καθιερώσουμε τη γυναικεία δύναμη που θα φέρει τα πάνω κάτω στο σύστημα παγκοσμίως.
Ο κορονοϊος μας δείχνει για άλλη μία φορά ότι δεν υπάρχει άλλη βιώσιμη εναλλακτική λύση από μία κοινωνία που θέτει τους λαούς και τα έθνη στο επίκεντρο της λήψης αποφάσεων μέσω δημοκρατικών διαδικασιών, που βασίζεται στην απελευθέρωση των γυναικών και αλληλεπιδρά με τον πλανήτη με οικολογικά μέσα. Μία εναλλακτική που υπερασπίζεται την ζωή, όπως αυτή που ιδρύεται στις ελεύθερες περιοχές της Βορειοανατολικής Συρίας. Σήμερα, περισσότερο από ποτέ, η γυναικεία επανάσταση φαίνεται ως η λύση στην παγκόσμια κρίση που βιώνουμε. Η αλληλεγγύη που χτίζουμε σήμερα είναι η αρχή για τους αγώνες μας για ελευθερία που πρέπει να κάνουμε μαζί.
Γι’ αυτό στέλνουμε δύναμη και ενέργεια σε όλες τις γυναίκες και τους ανθρώπους σε όλο το κόσμο ενώπιον της πανδημίας του κορονοϊού και καλούμε τις γυναίκες να οργανωθούν για την αντιμετώπιση της πατριαρχικής πανδημίας των κρατών μέσα από τους αγώνες και την αντίσταση παγκοσμίως!
Womed Defend Rojava - Επιτροπή Αθήνας 